Woensdagmiddag zaten we bij ons favoriete kroegje aan de voet van de Pyreneeën toen we het op de heupen kregen. Ik was de hele dag al chagerijnig. (Ben ik altijd de laatste dag van vakantie). We keken elkaar aan en Arie sprak de woorden: "Zullen we nu gaan?"
Het was even slikken, maar we hadden allemaal hetzelfde: "Ja, we gaan."
We wilden hetgeen waar we heel erg tegen op zagen niet langer uitstellen.
Vlug terug naar de caravan, gegeten, de laatste spullen op de aanhanger en in de auto gezet. Afscheid genomen van bekenden (kadootje gekregen. Wat ontzettend leuk) en daar voelde ik het al. DE TRANEN.
Ik wist zeker dat ze zouden gaan komen.
We hebben dan wel de beslissing genomen hier de boel te gaan verlaten, maar we hebben het hier zo goed gehad dat het ook echt moeite kost om te vertrekken.
Robin en Joran weten bijna niet beter. Die hebben hier zowat al hun vakanties doorgebracht.
Huilend zijn we (ik) het terrein afgereden. Ik heb echt een paar stevige snikken geproduceerd. Het was erg stil in de auto. Iedereen met zijn eigen gedachten.
Ook zeker wetend dat we hier nog wel eens terug zullen komen. Een caravan is zo weer gehuurd.
Op naar een nieuw begin, in ons eigen huisje, waar we deze terugweg ook gelijk zijn langsgegaan, om de spullen uit de caravan uit te laden.
En dat is iets waar we weer heel erg naar uitkijken.
1 opmerking:
Heeeeee, you're back! :) Op zijn frans kan ik dan helaas niet schrijven. Huilen is nu wel voorbij, toch?
Hoe was het ook alweer: daar laat je wat en ergens anders vind je wat.. ofzo ;)
Een reactie posten