Als een dief in de nacht........

Op de terugweg zijn we dus bij ons "nieuwe" huis langs gegaan om spullen af te zetten.

's Morgens om half 6 kwamen we er aan en vrijwel het hele dorp was nog in diepe rust. Dus instructies aan iedereen gegeven om zo stil mogelijk te zijn.
We voelden ons bijna als een dief in de nacht, zo stiekem leek het.

Stilletjes laadden we de hele boel uit, slopen we op onze tenen door de straat. (Er stond een auto voor ons huis, dus we moesten een paar meter afleggen. :))

Opeens sloeg een hond aan. Shit, sssssssssssssst, toe nou. Gelukkig hij hield weer op. Dit gebeurde wel een aantal malen. Verbeeldde ik het me? Stond er stiekem aan de overkant iemand te kijken? Blijkbaar wel dus, want Joran gaf later aan dat onze overburen de honden naar binnen brachten.

Het begon me eerlijk gezegd wel wat op de lachspieren te werken, maar gelukkig kon ik me inhouden.

Uiteindelijk pakte IK (ja ik en niet 1 van de boys) iets dat bovenop de auto lag en daar gebeurde het. Een hels kabaal van een in duizenden stukken brekende spiegel weerklonk door de straat.

Ik kan je vertellen dat dat echt verschrikkelijk veel lawaai maakt in zo'n stille straat.

Ik stond stokstijf, verwachtte dat alle honden in de buurt zouden gaan aanslaan, maar......... het bleef gelukkig helemaal stil. We hebben vlug de boel opgeruimd en vertrokken voor de rest van onze reis terug naar de Polder.

Arie gaat aanstaande zondag terug voor het verrichten van de eerste karweitjes, waar Robin, Joran en ik nog niet zoveel behulpzaam kunnen zijn.
Binnenkort zullen alle verrichtingen over de "verbouwing" van ons huisie aldaar te lezen zijn op: Rue de Bouzy