Gisteravond op de TV lieten ze de top 10 van de achtbanen zien. Dan wordt het me al bijna te veel. Maar wat nog erger is, dat R. enthousiaste verhalen begon te vertellen over die keer dat ie naar Walibi was geweest en echt alle achtbanen daar had uitgeprobeerd. Ik zie het dan echt voor me. Ik heb altijd al een levendig voorstellingsvermogen gehad. En ik vind het een verschrikking ook maar 1 van mijn jongens in de achtbaan te zien. Ik houd ze echt niet tegen hoor, dat kan ik niet maken.Maar ach, wat zou ik dat toch graag wel doen.
Wij mogen graag als gezin samen dingen ondernemen, maar een pretpark met achtbanen is voor mij dus echt uit den boze! Als ik het ook live zie dan ben ik bang dat ik zo onderaan die achtbaan zal staan:
3 opmerkingen:
Ach dan doe je dat toch lekker apart, je hoeft tenslotte niet alles te durven. Ik heb maar 1 kind die er in durft dus ik heb wat dat betreft makkelijk, al durf ik er zelf eigenlijk best in
Vreselijk zo'n achtbaan...Volgens mij zou ik alles en iedereen eronder k@tsen... Hmm, ook wel apart ;-)
Toen wij thuis nog naar pretparken gingen, bleef mijn vader altijd buiten staan als wij de achtbaan ingingen. Mijn vader gaat voor geen geld in zo'n ding. Al biedt je hem miljoenen aan. Moeders houdt er ook niet zo van maar ging wel altijd met ons mee.
Tja er zijn altijd wel dingen die je niet durf te doen. En blijkbaar is dit iets wat jij niet durft.
Ik kan je verhalen vertellen?????
Een reactie posten