Vanavond heb ik mijn laatste afscheidsetentje en sluit dan dus echt mijn ruim 20 jarige loopbaan in de zorg af.
Zie ook:
Werk dat ik lang met veel plezier heb gedaan, maar de afgelopen jaren in etappes minderde omdat ik het idee kreeg dat ik alleen nog maar aan het zorgen was. De kinderen, de ouder wordende ouders en dan ook nog werken in de zorg. Ik had wel eens het idee dat er één grote Z op mijn voorhoofd stond. En dan is het soms goed en tijd om keuzes te maken.
In ieder geval dit afscheid staat. Niet met spijt, maar toch wel met een stukje verdriet. Want voor sommige mensen ben je er zo onlosmakelijk bij gaan horen, dat loslaten niet helemaal zal lukken. En dat blijkt ook wel. Ik heb nog regelmatig contact met mensen die ik door de jaren heen heb begeleidt. Dan gaat de telefoon opeens weer en hoor je: "Met .........., zullen we weer eens iets afspreken. Wanneer heb je tijd?".En dat vind ik ook wel weer heel leuk. Het is dan zeker anders. Je hoort weer hun verhalen, maar nu wel met een bepaalde afstand en minder verantwoordelijkheidsgevoel dan je toen had. Er zijn nu namelijk andere mensen die hen daar verder mee helpen. En dat is goed. :-)
3 opmerkingen:
En toch he? Ik zie nog regelmatig die Z op je voorhoofd staan... Nooit gemerkt? hihihi
Ahum, had ik ook een stukje over in gezet, maar weer weggehaald. Maar idd. die Z staat er nog regelmatig. Maar wel weer op een andere manier ;-)
Het zit waarschijnlijk gewoon in mijn bloed.
Ze kon het zorgen niet laten,
ze zorregde voor iedereen
bam, bam
etc. etc. :)
Een reactie posten