Schuldgevoel

Ik ben (bijna was) ziek. Ik heb daar toch zo'n hekel aan. Wie niet natuurlijk. Ik voel me eerlijk gezegd altijd wat schuldig. Onzin natuurlijk. Ziek is ziek en niemand is onmisbaar.
Maar die gedachten kun je soms gewoon niet stopzetten. (Ik weet trouwens wel dat ik niet onmisbaar ben hoor ;-))
Ik mag van mezelf eigenlijk gewoon niet ziek zijn. Ik word er in ieder geval niet vrolijker van. Bah, bah, bah en nog eens bah.
Maar ik ben gewoon liever fit en vrolijk aan het werk, dan moe, en hangerig "vrij" thuis te zijn.
Tot overmaat van ramp, hoefde ik alleen nog maar maandag en woensdag nog te werken, voordat mijn vakantie gaat beginnen.
Ik maandagochtend "vrolijk" om 8 uur begonnen, maar wat was ik beroerd. Het werd me zwart voor de ogen en ik moest mijn meerdere bekennen. Ik ben dus naar huis gegaan. En toch kruipt er dan zo'n vervelend stemmetje naar binnen: "Ze zullen wel denken, die heeft gewoon zin in een wat langere vakantie".
Eerlijk gezegd begrijp ik dat stemmetje niet helemaal. Ik ben eigenlijk nooit ziek, ga liever wat half aan het werk, want meestal voel je je dan toch beter dan als je thuis blijft. Maar ja, het is eigenwijs en blijft fluisteren.
En daar baal ik dus behoorlijk van, want iedereen heeft volop begrip. "Doe rustig aan, ziek nou maar even goed uit" etc. etc. en dat is ook het verstandigst. Maar ik word er dus niet vrolijker van. Gelukkig voel ik me al weer aardig beter en we gaan uiteraard zaterdag lekker met vakantie. Wat zal ik weer fit en blij zijn als ik na de vakantie weer mag beginnen.
Maar nu nog even niet. :-)