85 jaar

Ik hoop zelf ooit 100 te mogen worden. Ik zeg er dan wel altijd bij dat ik hoop dat ik dan wel een redelijke gezondheid mag blijven houden. (zowel lichamelijk als geestelijk)
Nu wij een 85 jarige met een nog redelijke lichamelijke en geestelijke gesteldheid in ons midden hebben, zie ik echter ook wel een keerzijde. Ik merk dat mijn schoonmoeder heel erg met het einde bezig is. "Jullie zullen me nog missen, als ik er niet meer ben", zegt ze tegen de jongens. Aan ons geeft ze een krantenknipsel dat ze jarenlang bewaard heeft over bekenden. "Als ik misschien later ga raaskallen, dan weten jullie dat dit in ieder geval de waarheid is." Het regelmatig hevig moeten slikken bij bepaalde (harde) opmerkingen. Dit wordt bij haar harder met het verstrijken van de jaren.
Soms het boos zijn, als ze ziet dat haar ruim 90 jarige buurvrouw nog op een huishoudtrapje klimt om de ramen te lappen. Iets wat zij echt niet meer kan. Daarbij vergeet ze dan wel even dat het erg uitzonderlijk is dat een ruim 90 jarige dit nog doet.

Ik kan het wel begrijpen, maar probeer haar ook altijd wel de keerzijde te laten zien. En gelukkig ziet ze dat ook nog wel.
Ze geeft ook aan dat ze elke morgen opnieuw blij is dat ze weer wakker wordt. En dus nog steeds het leven omarmt. Laten we hopen dat ze dat nog maar lang vol mag houden.