Eens in de zoveel tijd gaan er bij ons thuis ogen speurend in de rondte. Als één van ons dat bij de ander ziet, dan weet diegene eigenlijk gelijk al hoe laat het is.
"Waar denk je aan?", is dan de geijkte vraag. Antwoorden als: "Als we nu eens die kozijnen er uit slopen, dan wordt de keuken een stuk groter" etc. etc., volgen.
Bij ons duurt het dan vaak niet lang voordat de eerste stappen worden gezet. Nee het kozijn staat er nog in. Maar dat ie er uit gaat staat nu vast. We hebben al een computer naar boven verhuisd, meer ruimte gemaakt zodat de eettafel er straks kan komen te staan, naar de winkels geweest om een mooi meubel uit te zoeken etc. etc. Gekocht nog niet, maar ook die gaat er komen.
Geweldig vind ik dat. Want ik kan er niet goed tegen dat alles jaar in, jaar uit op dezelfde plek blijft staan. Dat heb ik waarschijnlijk van mijn moeder. Het kwam regelmatig voor dat ik thuis kwam van school of werk en alles stond weer anders. Zij had (heeft) alleen de pech dat mijn vader dat verschrikkelijk vindt. Die hecht aan het oude. (Wat hebben wij moeten vechten voor een kleurentelevisie thuis ;-) )
Ik niet. A. kijkt net zo regelmatig speurend om zich heen. En de beide zonen doen al lekker mee. Prima toch?
1 opmerking:
Yoooh, wat heerlijk een man te hebben die ook wel graag wil veranderen! Ik ben het ook van plan (en dat gaat zeker gebeuren). Volgende week ga ik hier wel lekker aan de schuif ;-) Als AJ weer aan het werk is....
Een reactie posten