Een heel sterk voorbeeld van voorgevoel heb ik zelf meegemaakt toen ik in verwachting was van de jongste. Ik werkte op dat moment in een gezinsvervangend tehuis. Ik had al heel wat momenten meegemaakt waarin ik mijn mannetje moest staan en ook stond. Zo woonde er ook een jongeman die aan een zware vorm van epilepsie leed. Hij kon soms dagen al in een schemertoestand zijn, voordat de "uitbarsting" plaatsvond.
Op een maandag toen ik binnenkwam zag ik hem zitten. Mijn gevoel zei gelijk dat het mis was. Alleen was er op dat moment echt nog niets aan de hand. Nu had een andere bewoonster een reis geboekt naar Israël en die avond was daar een voorlichtingsavond over. Ik heb toen iets gedaan, wat ik nog nooit gedaan had. Ik heb mijn (mannelijke) collega, die met haar daar naar toe zou, gevraagd, of het goed was of ik met haar daar naar toe kon gaan en ook eerlijk gezegd dat ik een heel slecht voorgevoel over deze avond had. En inderdaad, toen wij 's avonds thuis kwamen, was het hele huis verbouwd. De bewuste bewoner was verschrikkelijk aggressief geworden en had alles wat voor zijn voeten liep omver geworpen. Mijn collega kon hem ternauwernood aan en hij (de bewoner) is, nadat hulptroepen gearriveerd waren, nog dezelfde avond opgenomen in de noodopvang. Ik heb me wel heel schuldig gevoeld ten opzichte van deze collega, die er gelukkig wel zonder kleerscheuren vanaf kwam. Maar ik ben alsnog verschrikkelijk blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd. Het had namelijk nu niet alleen mezelf betroffen, maar ook mijn nog ongeboren kind. Gelukkig had mijn collega er volledig begrip voor. Dat zijn DE collega's. Het is belangrijk dat zij ook de gevoelens van anderen serieus nemen. Dus Y. daarvoor nog altijd heel erg bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten