Luister naar je gevoel.

Sinds ik kinderen heb, voel ik mij af en toe ontzettend kwetsbaar. Als men aan mijn kinderen komt, dan komen ze letterlijk aan mij. Ik kan pijn, onmacht en boosheid soms echt letterlijk meevoelen.
Bijvoorbeeld toen een boze achterbuurtman tegen mijn oudste (toen 7 jaar) riep dat hij hem een meter onder de grond zou stoppen. Mijn vader was op dat moment doodziek en zou het hoogstwaarschijnlijk niet halen. Gelukkig haalde hij het wel. Mijn zoon kwam echter in- en inbleek thuis en heeft nog tijden wakker gelegen van deze buurtman. Toen ik verhaal ging halen, bleef hij ongeïnteresseerd zitten en liet zijn vrouw het maar oplossen.
(Ik vind trouwens dat je dergelijke dingen al niet tegen volwassenen moet zeggen, laat staan tegen kinderen.)
Of die keer dat de jongste van de trap viel en voor dood onderaan de trap lag. Bijna niet te dragen. Gelukkig bleef dat lot ons wel bespaard. Dit zijn echter wel heel verklaarbare gevoelens.

Maar soms heb ik onverklaarbare gevoelens. In de loop der jaren zijn er mensen in onze buurt geweest, waar ik mijn kinderen niet naar toe wilde hebben. Niet doordat er iets gebeurd was, maar door een gevoel dat je hebt. Ik kon me daar ook wel eens schuldig over voelen. Waarom toch? Ze hebben toch niets gedaan? Nee, inderdaad, maar toch.......... dat gevoel he?
A. heeft dat ook. We hebben hier ook altijd naar geluisterd.

Het volgende autobiografische verhaal dat ik onlangs in de Libelle las, bevestigde mij toch in het feit dat je hier wel naar moet luisteren. Het verhaal is geschreven door Jan Terlouw (ex-politicus en schrijver) en zijn dochter. Elk vanuit hun eigen standpunt. Een vriendin van de familie krijgt een vriend: Hans. De kinderen vinden hem super, maar beide ouders hebben afzonderlijk van elkaar, ondanks dat hij heel aardig lijkt, er geen goed gevoel over. Ze hebben hun kinderen dus ook nooit alleen bij hem gelaten. Na een tijd; de liefde is inmiddels over, komt de politie bij hen thuis en vraagt of ze hen alles kunnen vertellen over Hans van Z. Hans van Z. blijkt een beruchte seriemoordenaar te zijn. De koude rillingen gingen mij over de rug.

Ik blijf daarom luisteren naar mijn gevoel. Want liever één keer het verkeerd gevoeld te hebben, dan later je de haren uit je hoofd te moeten trekken dat je je kinderen toch hebt laten gaan, ondanks dat gevoel.
In ieder geval alsnog mijn excuses of bij voorbaat mijn excuses voor de mensen die dit onterecht is overkomen/overkomt. Maar zolang ik er nog de hand in kan hebben, en dat wordt uiteraard naarmate ze ouder worden steeds minder, blijf ik dus luisteren.
Mijn kinderen gaan voor alles.