Gisteren was het weer eens zo ver. Ik, die als klein kind altijd vol verbazing mijn vader aanstaarde als zijn ogen weer eens vol tranen liepen als het volkslied na een prachtige (sport)prestatie werd gespeeld.
Ja natuurlijk, het was heel goed wat men presteerde, maar om nu te "huilen"..............
Hmmmmmmmmmmmmmm, waarom begrijp ik nog niet goed. Ik ben niet chauvinistisch. Het volkslied zegt me weinig, zeker niet als die voor de koningin wordt gespeeld.
Maar o wee, als "wij" europees- wereld- of olympisch kampioen worden en de eerste tonen gaan van start, beginnen die ogen van me toch te prikken.
Nu kijken mijn kids mij verbaasd aan. Wacht maar, wie weet komt er een dag dat ook jullie opeens een prikkend gevoel in de ogen krijgen.......
Arie snapt het trouwens ook niet, want die durfde mij tijdens de huldiging van Sven en Irene zelfs te vragen hem te helpen zoeken naar iets. No way dus he..... Geduld is een schone zaak.
1 opmerking:
Heb er ook last van...slik..
Een reactie posten