Ook hier zie je steeds meer. De straatmuzikant die voor een willekeurige winkel zijn of haar liederen ten gehore brengt. Een bakje ervoor waar we geld in kunnen gooien.Dit doe ik dus vrijwel nooit. Ik weet soms niet goed waar ik wel geld aan moet geven, welk doel wel, welk doel niet, welke muzikant wel, welke muzikant niet. Ik vind dat moeilijk.
Een tijd geleden las ik, ik geloof in een Libelle, een artikel over mensen die in de huid van een daklozenkrantverkoper waren gekropen. De opmerkingen: De mensen kijken langs je heen, doen net of je niet bestaat en wat was ik blij met diegene die me wel toelachte en groette, raakten mij daarin eerlijk gezegd.
Ik moet bekennen dat ik dat ook regelmatig deed. Als ik net doe of ik het niet zie is het ook niet lullig dat ik niks geef. En dat slaat natuurlijk nergens op.
Er zitten daar mensen die ook behoefte hebben aan een vriendelijke lach of gedag naar hen gericht. Mensen als jij en ik. Sinds die tijd groet ik hen meestal vriendelijk.
3 opmerkingen:
Meestal gaat het muntje van de kar erin...bij Appie Heijn dan, ook niet altijd. Hallo zeggen doe ik altijd, mits hij niet te diep in zijn muziek maken zit verzonken, ahum...
och, het is maar net hoe de pet bij me staat..Collectanten aan de deur is lastiger, zijn meestal bekenden die langs komen ;)
eerlijk gezegd geef ik altijd wat, soms zelfs wat lekkers uit de kar als ze er zo verkleumd uitzien, koop ook altijd een daklozen krant die thuis nooit gelezen wordt maar direct de papierdoos ingaat, ach ja ik ben en blijf een softie. Vind het zo moeilijk om ze voorbij te lopen. En ik groet dan natuurlijk altijd
Ja ik heb dat ook. Ik geef altijd wel wat want ik vind dat zo zielig. Helemaal die vrouw met haar daklozenkrantjes die vraagt of we misschien nog wat kleren voor haar zoontje hebben.
Een reactie posten