Laat me maar even.......................

Er zijn van die dagen die je liever wilt overslaan. Dagen waarop je gedachten blijven malen nadat je plompverloren in een supermarkt te horen krijgt dat een bekende van je de dag daarvoor plotseling is overleden. Iemand net 3, 4 jaar ouder dan mijzelf. Veel te jong dus.

Iemand die ik heb leren kennen als een warm, betrokken en meelevend mens. Waar ik vrij veel mee heb opgetrokken tijdens de basisschooltijd van de jongens. Samengewerkt door de werkzaamheden in de ouderraad en/of medezeggenschapsraad.

Daarna verwaterde het contact wel, maar elke keer als we elkaar tegenkwamen, pakten we zo weer een gesprek op. Het was altijd goed elkaar te zien.

En dan opeens is het afgelopen, zomaar. Woorden schieten echt te kort. Man en twee kinderen in shock achterlatend.

En daarbij komt weer extra het besef dat je nu die dingen moet doen die je wilt doen in je leven. Je weet maar nooit. Misschien word ik 100, misschien ook niet.

Dat weet je natuurlijk wel, maar op zo'n moment word je wel weer even heel hard met 2 benen op de grond gezet.