Gelukkig valt het mee :)

Gisteren met R. naar Gorredijk voor de open Friese judo kampioenschappen. Zijn allereerste kampioenschap en zonder dat wij er erg in handen was het gelijk dus een wedstrijd voor binnen en buitenland.

Behoorlijk zenuwachtig. Ja allebei. Ik ben natuurlijk zo iemand die letterlijk meevoelt wat haar kinderen voelen. Soms prettig, maar ook wel eens lastig.

Wat was het super om te zien, op het puntje van de bank, dat hij vol de wedstrijd in ging. Echt aanvallend. Helaas ging het op een gegeven moment mis. Hij stond op winst, ging echt heel goed, tot hij ten val kwam en een elleboog vol in zijn ribben kreeg.

Daar zit je dan op de tribune, haren rechtovereind van de schrik. Je zoon ligt daar vol pijn. Hij wilde overeind komen, maar viel gelijk weer neer. Je mag er niet naar toe. Ook de coach niet. Gelukkig was de eerste hulp er in no time bij en nam hem (gelukkig) lopend mee de zaal uit.

Natuurlijk ben ik gelijk naar beneden gegaan en zocht hem op. De ribben bleken gekneusd en besloten werd te stoppen.

Het was trouwens ook zijn laatste wedstrijd al.

Gelukkig lijkt het vandaag toch mee te vallen. Hij heeft last en zal vanmiddag/vanavond vast wel last hebben tijdens het concert van (ja eindelijk is het zover) de Red Hot Chili Peppers.