Er wordt regelmatig gekscherend aan mij gevraagd wat ik in hemelsnaam met een mobiele telefoon doe. Je hebt hem toch altijd uit. (niet waar), je weet toch niet hoe het werkt (af en toe wel waar).
Maar ik vind het wel erg prettig er één te hebben. Zelfs met een tommetje erop. Wat ideaal. Ik hoef niet meer te zoeken als ik het onbekende tegemoet ga. Tommetje vertelt me haarfijn waar ik naar toe moet. En als wekker functioneert ie fantastisch.
Bereikbaar zijn is ook prettig. Ja, ik weet het, moet ik hem wel meenemen.
Maar neem van me aan, het gaat steeds beter. Ik heb hem steeds vaker aan en bij me. Eén probleem is vaak nog wel dat ik hem vaak niet hoor overgaan. Krijg ik nog het "verwijt" dat ik hem weer niet aan heb staan. (gehoorapparaatje?)
Maar ik heb ook geen zin in altijd bereikbaar zijn. Wil ook wel eens lekker niet gestoord worden. Ik heb nog altijd het standpunt, dat als iets belangrijk is, men het nog wel een keer probeert.
Inmiddels wordt alleen wel gekscherend gezegd dat ik beter een seniorentelefoon kan gaan aanschaffen. Nou nee bedankt. Zover krijgen ze me niet. Kun je nog maar vijf mensen bellen.
Gisteravond op het teamuitje werd me alleen wel weer stukken duidelijker dat ik blijkbaar toch wel achterloop. (gelukkig niet helemaal als enige, maar toch......)
Alle mobieltjes kwamen er aan te pas. Voor de foto's, voor de beltonen, voor berichten en ik weet wat niet meer. De ene trouwens nog mooier dan de ander.
Zal ik me er toch maar eens wat meer in gaan verdiepen....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten